امپراطور دانگچئون وانگ( گویوویگو)

 

امپراطور دانگچئون وانگ(گو یوویگو) (248-227 م)؛

در سال 227م، «گویوویگو»، فرزند نامشروع «امپراطور سانسانگ»، با نام سلطنتی «دانگچئون وانگ» بر تخت نشست.

در دوران حکومت دانگچئون سه امپراطوری بزرگ در چین پدید آمدند.

 

این سه پادشاهی شامل؛

• شو( به فرمانروایی «لیو بی»)
• وو( به فرمانروایی «سون کوان»)
• وی ( به فرمانروایی «سائو سائو»)( جالب اینجاست توی ویکی پدیا تلفظ سائو سائو رو اشتباهی نوشتند کائو کائو!)

فرمانروایی وی، سائو سائو، آدمی بسیار زیرک،  قدرت طلب، مغرور و کمی هم ظالم بود!

فرمانروایی شو، لیوبی، فردی مهربان، مردمدار، شرافتمند و کمی هم عادل!

فرمانروایی وو، سون کوان، فردی صبور، استعدادیاب والبته بسیارخوش شانس

 

در دوره سه پادشاهی آخرین امپراطور هان،« امپراطور شین» توسط «سائو پی»، فرزند سائو سائو کشته و امپراطوری هان منقرض شد.

اگه تمایل داشتید ماجرای کامل تاریخ این سه پادشاهی رو بدونید سریال Three Kingdoms عالیه! عاشقش میشید!

امپراطور دانگچئون تصمیم گرفت با فرمانروایی "وی" متحد شود. او در سال 234م سفیری به وی فرستاد و معاهده ای بین دو کشور امضا شد. کمی بعد در سال 236م "امپراطوری وو" سفیری به «گوگوریو» فرستاد تا با آن متحد شود، اما دانگچئون پس از مدتی زندانی نمودن سفیر، سر او را برای وو فرستاد. در سال 238م دانگچئون با حکومت وی پیمانی مبنی بر نابودی گونگ سوم یوان در " لیودونگ " امضا نمود. 4 سال بعد قوای متحد "گوگوریو-وی" توانستند «گونگ سوم یوان» را شکست داده و لیودونگ را بازپس گیرند، اما طولی نکشید که " فرمانروایی وی" به دشمن سرسخت گوگوریو تبدیل شد و یک ارتش 10 هزار نفری برای فتح "هوان دو" پایتخت جدید گوگوریو فرستاد. دانگچئون نیز به سربازان فرمان حرکت داد. حکومت وی در جریان این نبرد هوان دو را فتح کرد. دانگچئون نیز از روی ناچاری پایتخت را موقتا به "پیونگ یانگ" منتقل کرد. امپراطور دانگچئون در پیونگ یانگ، قوای نظامی گوگوریو را تقویت نمود و توانست سرزمین های از دست رفته را پس بگیرد. سپس یکی از فرماندهان بزرگ ارتش خود را که «یویو» نام داشت، برای مذاکره به مقر فرماندهی وی فرستاد. یویو از فرصت استفاده کرد و هنگامی که در حال مذاکره با فرمانده وی بود و خود را تسلیم شده نشان می داد، با شمشیر، فرمانده دشمن را کشت، خود او هم در این جریان خودکشی کرد.

دانگچئون با باخبر شدن از فداکاری یویو دستور داد برای او بنای یادبودی بسازند. سپس قوای گوگوریو را به فرماندهی «میل یو» و «یو اوکجو» به سمت پایتخت وی حرکت داد. قوای گوگوریو در جریان این نبرد تمام سرزمین های از دست رفته را بازپس گرفت. او سپس پسرش «گو یئون بول» را به عنوان جانشین خود معرفی کرد. دانگچئون در سال 245م به «امپراطوری شیلا» لشکر کشید، اما 3 سال بعد با آن صلح کرد(کرم داشته...)

دانگچئون در سال 248 میلادی، پس از تقریبا 22 سال حکومت در اثر بیماری در گذشت. گفته شده که قبر او در جنوب استان "پیون گان"، نزدیک "پیونگ یانگ"، واقع در "کره شمالی" می‌باشد. آمده است که دانگچئون بسیار محبوب بوده، بطوریکه تعداد زیادی از مردم در مراسم تدفین او شرکت کردند. ولیعهد یئون بول، بلافاصله پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید و «امپراطور جونگچئون» نام گرفت.

امپراطور سانسانگ وانگ(گو یون یو)

امپراطور سانسانگ وانگ (گو یون یو) (227-197 م)؛

پس از مرگ امپراطور «گگوکچئون» که فرزندی نداشت، هیات وزیران و شورای امپراطوری در انتخاب فرمانروا دچار تردید شد.

عالیجناب «گو بالگی»(فرزند امپراطور «سیدائه» و برادر گگوکچئون)  که مدت ها بود مثل لاک پشت سرش را در لاکش کرده بود، اکنون با مرگ برادرش، حکومت را حق خود می دانست. از طرفی امپراطوریس «یو» همسر امپراطور گگوکچئون با جلسات مکرر با شورای امپراطوری و عالیجناب «گویون یو» برادر دیگر امپراطور فقید توانست نظر شورای امپراطوری را جلب کند تا عالیجناب گویون یو را به عنوان امپراطور جدید معرفی کند. او در کارش موفق شد و عالیجناب گویون یو با نام سلطنتی «سانسانگ وانگ» بر تخت امپراطوری «گوگوریو» نشست.

فرزندان امپراطور سیدائه شامل؛

• گو بالگی
• گو نام مو (گگوکچئون)
• گو یون یو(سانسانگ)
• گیه سو

امپراطور سانسانگ در ابتدای حکومتش به پاس قدردانی از تلاش های بانو یو برای حکومت وی، با او به عنوان امپراطوریس گوگوریو ازدواج کرد.

قدرت بانو یو همچنان در دربار درحال افزایش بود. عالیجناب گوبالگی که از این انتخاب به شدت عصبانی بود، ارتشی از هواداران خود جمع کرد و به سمت پایتخت، "گانگ نائی"، حرکت کرد. امپراطور سانسانگ، برادرش «گیه سو» را برای دفع حمله گوبالگی اعزام کرد. در جریان این جنگ گوبالگی شکست خورد و خودکشی کرد. وقتی خیال سانسانگ بابت بالگی آسوده شد، قوای گوگوریو را به سمت مرزهای "امپراطوری هان" فرستاد تا آنها را بابت یاری رساندن به گوبالگی، مجازات کند.

کتاب "سامگوک ساگی" می گوید، در یازدهمین ماه سال 208 م، امپراطور سانسانگ برای شکار از قصر بیرون رفته بود، او هنگام شکار، گراز نری را تعقیب می کرد تا اینکه به روستای "جوتونگ چون" رسید. او در آن جا با زنی روستایی ملاقات کرد و روز را با او گذراند. وقتی بانو یو از این موضوع مطلع گشت، افرادی را برای کشتن آن زن فرستاد، اما آن زن روستایی که از امپراطور باردار شده بود، به عنوان بانوی دوم به قصر آمد و ازآنجا که بانو یو فرزندی نداشت، پسر آن زن ولیعهد گوگوریو شد.

آن پسر در سال 213 م ولیعهد شد و بعداً « امپراطور دانگچئون» گردید.

سانسانگ در سال 209م پایتخت را از "گانگ نائی"، به "جاین" منتقل نمود.

در سال 217م، امپراطور به جمع کثیری از پناهندگان "لیودونگ" پناه داد. امپراطور سانسانگ در سال 227م از دنیا رفت و در "سانسانگ نئونگ" دفن شد.

فرمانداری لیودونگ در آن زمان ها به تصرف امپراطوری هان در آمده بود!

امپراطور گگوکچئون وانگ(گو نام مو)

امپراطور گگوکچئون وانگ(گو نام مو) (197–179 م)؛

«گونام مو»، دومین پسر امپراطور«سیدائه» بود که در سال 176م به عنوان ولیعهد معرفی گشت. برادر بزرگتر وی «گوبالگی» از سوی درباریان به رسمیت شناخته نشد و منزوی گشت.

گونام مو در سال 179م، با نام امپراطور «گگوکچئون وانگ» بر تخت نشست.

او در ابتدای حکومت خود با بانو «یو» دختر«یوسو»، یکی از وزیران با سابقه دربار از قبیله "جیانبو"، ازدواج کرد تا با این کار قدرت خود را تثبیت کند.

امپراطور گگوکچئون همچنین یاغیان محلی و قبایل نوپا را سرکوب کرد. سپس نظامی در گوگوریو پدید آورد که به نظام " جیندا ابوپ" مشهور گشت. بر اساس این سیستم، مردم می توانستند از ماه مارس تا ماه جولای(فصل بهار) از دولت حبوبات به قرض بگیرند و در ماه اکتبر(پاییز)، قرض خود را پرداخت نمایند.

در سال 184 م قوای "هان" به مرزهای "گوگوریو" هجوم آورد و امپراطور گگوکچئون، ارتشش را به فرماندهی پسرش «گیه سو» برای مقابله با آنان فرستاد. او کمی بعد شخصا در نبرد با هان حاضر شد و آنان را به عقب راند.

گگوکچئون در سال 191 م، نظام "مریتوکراتیک" را که نوعی رفراندوم بود را به منسه ظهور درآورد. این همه پرسی موجب شد تا افراد با استعداد از سرتاسر گوگوریو جمع شوند و از فکر خود در اداره امور دربار استفاده کنند. یکی از معروف ترین این افراد« اول پاسو» بود که توانست تا مرحله وزارت اعظم نیز پیش برود.

درسال 194 م، امپراطور گگوکچئون که به قصد شکار از قصر بیرون آمده بود، روستای فقیر و قحطی زده ایی را دید. او مقداری از لباسها و غذایش را به یکی از روستاییان داد.او با دیدن این منظره خود را مسئول بدبختی مردم دانست.

امپراطور همچنین انتقال "ناسب به منسوب" را به "منسوب به منسوب" تغییر داد.

اینجانب امیرحسین نادرمحمدی، از امپراطور گگوکچئون وانگ به عنوان امپراطوری دانا یاد میکنم.

امپراطور گگوکچئون وانگ در سال 197 م از دنیا رفت و در "گگوکچئون وون" دفن شد.

ظاهرا گگوکچئون پسرش را طی جنگ از دست می دهد چراکه در هنگام مرگ وارثی نداشت.

 

امپراطور سیندائه وانگ (گو باکجو)

امپراطور سیندائه وانگ (گوباکجو)(179-165 م)؛

تاریخ، «گو باکجو» را برادر ناتنی امپراطور «چادائه وانگ» می داند. پس از قدرت گرفتن چادائه، وی شروع به آزار و اذیت کردن برادر کوچکش پرداخت. گوباکجو مدام تحت بازداشت خانگی بود. سرانجام باکجو از پایتخت، "گانگ نائی"، گریخت و به کوهستان رفت و در آنجا زندگی می کرد. بعد از کودتای سال 165 م، «میونگ نیم داپ بو»(وزیر دربار) به محل سکونت باکجو رفت و شخصا از او درخواست نمود به پایتخت برگردد و برتخت بنشیند. گوباکجو که در آن موقع 77 ساله بود. او پذیرفت و با نام امپراطور «سیدائه وانگ» بر تخت نشست.

امپراطور سیدائه وانگ برای تثبیت امور دربار مقام وزارت اعظم را به میونگ نیم داپ بو سپرد و از خانواده چادائه نیز حمایت کرد.

در سال 169م، ارتش "هان" به مرزهای "گوگوریو" یورش برد. این حملات تا سال 172 م ادامه داشت تا اینکه امپراطور سیدائه قوای گوگوریو را برای مقابله با آنان اعزام کرد. گوگوریو با قبیله "شیانبی" معاهده ای برای متحد شدن علیه هان امضا کرد اما این اتحاد کاری از پیش نبرد. سرانجام در سال 172 م در آخرین حمله ارتش هان به گوگوریو، قوای ارتش گوگوریو توانست در "جواوون"، ارتش هان را شکست دهد. به دنبال آن، ارتش هان عقب نشینی کرد.

در سال 176 میلادی، او دومین پسرش «گو نام مو» را به عنوان ولیعهد معرفی کرد.

در سال 179 م امپراطور سیدائه در سن 91 سالگی از دنیا رفت.

امپراطور چادائه وانگ(گو سوسونگ)

امپراطور چادائه وانگ(گوسوسونگ) (165-146 م)؛

بنابر روایات کتاب "سامگوک ساگی"، مرگ «تائجو وانگ»، حکومت را به برادر کوچکتر وی «گو سوسونگ» سپرد. بعضی منابع می گویند تائجو در سال 146 م از سلطنت کناره گیری کرد و سوسونگ را به جای خود بر تخت نشاند. به هر حال گوسوسونگ در سال 146م با نام سلطنتی «چادائه وانگ» بر تخت نشست.

او نیز همانند موبون فردی دمدمی مزاج بود و فقط در جهت منافع خویش کار می کرد. دو تن از وزرای دربار به نام های «یوبو» و «گوبوک جانگ»، همواره از به قدرت رسیدن چادائه می هراسیدند و پس از امپراطور شدن وی نیز قصر را ترک کردند.

چادائه در سال 149 م در پی یک شورش که توسط برادرانش چیده شده بود، دوتن از برادرانش را اعدام کرد و یکی از برادرانش را به خودکشی محکوم کرد. جوان ترین برادرش «گو باکجو» را نیز مدام آزار و اذیت می نمود. در دوران حکومت چادائه چند بلای طبیعی بر "گوگوریو" نازل شد.

امپراطور چادائه وانگ سرانجام در سال 165 م طی یک کودتا که توسط وزیر دربار «میونگ نیم داپ بو» شکل گرفت، کشته شد.

امپراطور تائجو وانگ(گو گونگ)

امپراطور تائجو وانگ(گوگونگ) (146-53 م)؛

قتل امپراطور «موبون وانگ»، باعث شد دربار ولیعهد و فرزند وی «هائی هایک» را به رسمیت نشناسد و مجلس موسسان امپراطوری تصمیم گرفت، عالیجناب «جائی سا» را که مسن ترین وزیر دربار بود بر تخت پرنده سه پا بنشاند.

جائی سا که به علت کهولت سن نمی توانست حکومت را به دست بگیرد، پیشنهاد کرد پسرش «گو گونگ» تحت نیابت امپراطوریس بیوه موبون بر تخت بنشیند تا هم شورشیان راضی شوند و هم رضایت خاندان امپراطور مقتول جلب شود.

سلسله امپراطوری از نسل امپراطور دانگمیونگ(جومونگ)، به نسلی دیگر منتقل شد!

گوگونگ امپراطور هفت ساله " گوگوریو " در سال 53 م با نام «تائجو وانگ» بر تخت نشست. او در سال ابتدایی حکومتش تحت تحریکات امپراطوریس، قبایل پنج گانه "جولبون" را به عنوان ایالات پنج گانه معرفی کرد. هر یک از این ایالات تحت نظر یک فرماندار بود و به صورت مستقل اداره می شد.

امپراطور تائجو در سال 56 م، ایالات شرقی "اوکجه" را تصرف کرد و برای انجام امور حکومتی در مرکز، افرادی را از تمام کشور جذب نمود و برای قدرتمند کردن نظارت خانواده سلطنتی در سرتاسر کشور، شروع به سفر کرد(به سفر، قطر کرد! )

امپراطور تائجو چندبار به نبرد با "امپراطوری هان" پرداخت و راه تجاری بین هان و "لی لانگ" را که از قبایل نوپا بود، بست.

تائجو در سال 55م، دستور داد در مرز "لیودونگ" استحکامات نظامی بسازند. سپس حملاتی مکرر به مرزهای هان انجام داد. ولی با حملات هان، لیودونگ به تصرف هان درآمد.

او در سال 122م، با "متحدین ماهان" و قبیله "یه مائیک" معاهده صلحی امضا کرد و با آنان برای فتح لیودونگ متحد شد. سرانجام بعد از سالها، در سال 146 م در پی حملات قوای متحد گوگوریو-ماهان و یه مائیک، لیودونگ فتح شد.

در همان سال امپراطور تائجو وانگ در سن 119 سالگی پس از 93 سال حکومت از دنیا رفت. تاریخ او را دومین پادشاه پیر می داند

امپراطور موبون وانگ(هائی یو)

امپراطور موبون وانگ(هائی یو) (53–48 م)؛

پس از مرگ امپراطور«مینجانگ»، «هائی یو» برادرزاده و ولیعهد وی حاکم " گوگوریو" شد و به امپراطور «موبون وانگ» ملقب گشت.

هائی یو فرزند « امپراطور دائموسین» بود!

تاریخ او را فردی خود رای و مستبد می داند. او با اقدامات بی پروایانه خود بارها شورش های در میان مردم برانگیخت. موبون در سال 49 م به امپراطوری هان لشکرکشی کرد، اما طولی نکشید که ارتش را بازخواند و با دشمن دیرینه گوگوریو پیمان صلحی امضا کرد. اقدامات نابخردانه موبون وانگ موجب شد تا در سال 53 م یکی از وزیران دربار به نام «دورو» هوادارانی را جمع کرده و او را از تخت به زیر بکشاند. در پی این کودتا موبون کشته شد و در منطقه ای به نام "موبون وون" دفن گشت.

امپراطور مینجانگ وانگ(هائی سائک جو)

امپراطور مینجانگ وانگ(هائی سائک جو) (48-44 م)؛

ولیعهد «امپراطور دائموسین»، شاهزاده «هودونگ»، پیش از پدرش کشته شد. دائموسین هم پسر کوچکش «هائی یو» را به عنوان ولیعهد معرفی نمود. هنگام مرگ دائموسین، هائی یو بسیار جوان بود و به همین دلیل حکومت به عمویش، عالیجناب «هائی سائک جو» رسید. سائک جو در سال 44 م با نام امپراطور «مینجانگ وانگ» بر تخت نشست. گرچه دوران فرمانروایی مینجانگ طولانی نبود، اما او توانست از نبرد های نظامی اجتناب کند و آرامش را در بیشتر امپراطوری حفظ کند.

از دوران حکومت او با چند حادثه ناگوار طبیعی یاد شده است.

در دومین سال حکومت مینجانگ، سیلی در استان های شرقی رخ داد که موجب شد تا تعدادی از مردم خانه های خود را از دست بدهند و دچار قحطی شوند. با دیدن این وضعیت، مینجانگ دستور داد تا انبار های غذا را باز کنند و مواد غذاییرا به طور مساوی در میان مردم پخش کنند.

مینجانگ در سال 48 م پس از پایان یافتن قحطی برای مدتی از سیاست کناره گرفت. او در غرب " گوگوریو" غاری سنگی ساخت که پس از شکار در جنگل های انبوه در آن استراحت می کرد. مینجانگ در همان سال از دنیا رفت و در همان غار سنگیش دفن شد. آن غار نیز به "مینجانگ وون" معروف گشت.

افسانه شاهزاده جامیونگ

"شاهزاده هودونگ"

 

خطه " ناکرانگ " یا " نانگ نانگ "، پایتخت اولیه "چوسان قدیم" بود. پس از سقوط چوسان این خطه به دست "امپراطوری هان" افتاد، با این حال تعداد زیادی از فرماندهان چوسان به خدمت هان درآمدند که یکی از آنها «چویی ری» بود که فرماندهی خطه ناکرانگ را برعهده داشت. چویی ری دو زن به نام های «موهاسو» و «جاشیل» داشت. پس از مدتی هر دو حامله شدند، اما پیش از آنکه بچه ها متولد شوند، منجم دربار هان به امپراطور «وودی» خبر داد که هر دو نوزاد دختر هستند.(سونوگرافی هان؛ طرف قرار داد با بیمه های چوسان قدیم و ثامن الحجج) و باید هردو دختر کشته شوند زیرا یکی از آنها در آینده علیه امپراطوری هان شورش می کند.

وقتی که هر دو نوزاد متولد شدند مشخص شد که هر دو دخترند. اما جاشیل که زودتر زاییده بود اعلام کرد که فرزندش پسر است!(به دروغ و ترسی که داشته) سپس نزد منجم دربار هان رفت و رشوه ای به او داد تا دهن منجم را ببندد. منجم نیز شبانگاه تیری آتشین به آسمان پرتاب کرد و مدعی شد که ستاره ای به زمین افتاده است، سپس گفت فط باید دختر بانو موهاسو کشته شود. از قضـــــــــا (یاد آقای همساده افتادم) موهاسو را مجبور کردند که دخترش را بکشد اما نوزاد پس از آنکه او را خفه کردند و در سینه اش خنجر فرو کردند، باز زنده شد.()(مرز های تخیل مورخ).

فرزند موهاسو، جامیونگ نام گرفت و فرزند جاشیل، لاهی.

 

" جامیونگ " (در سریال جامیونگ گو)

 

" لاهی " (در سریال جامیونگ گو)

 

در « گوگوریو» نیز پس از آنکه «امپراطور دائموسین» توانست مرزهای گوگوریو را باردیگر به اعتلا برساند، تصمیم گرفت به ناکرانگ رفته و طبل جامیونگ را از نزدیک ببیند.

طبل جامیونگ؛ بنا بر داستان های تاریخی کره، طبل جامیونگ، زمانی که «وانگ گئوم دانگون» در ناکرانگ حکومت می کرد به این سرزمین هدیه داده شد. این طبل در طول تاریخ از ناکرانگ در مقایل حملات دشمنانش محافظت نمود. طبل از بالا دارای مدخلی بود که در هنگام حمله دشمن، هرگاه شاهین سرخ رنگ ناکرانگ که در مرزها نگهبانی می داد، بدان داخل می شد، صدای سهمگینی ایجاد می کرد که علت آن پرواز خیل عظیم شاهین هایی بود که شاهین سرخ درون طبل می زایید.

«شاهزاده هودونگ» نیز که برای مسابقه شکار گوزن سفید به اوکجه رفته بود در آنجا با چویی ری فرماندار ناکرانگ روبه رو می شود و چوی ری از شاهزاده هودونگ دعوت می کند که به ناکرانگ سفری انجام دهد. هودونگ در ناکرانگ عاشق شاهدخت ناکرانگ می شود(حالا لاهی بوده یا جامیونگ رو ذکر نکرده!)

پس از آنکه دائموسین طبل جامیونگ را مشاهده کرد، تصمیم گرفت به هر نحوی شده برای تسخیر ناکرانگ، آن طبل را از بین ببرد. پس به پسرش هودونگ دستور داد که به ناکرانگ حمله کند اما باید اول فکری به حال طبل جامیونگ می کرد...

از قضا لاهی و جامیونگ دو دختر چویی ری فرماندار ناکرانگ که به تازگی فرمانداری را از امپراطوری هان مستقل کرده بود، عاشق هودونگ پسر دائموسین شدند.

هودونگ نیز از لاهی خواست، طبل جامیونگ را نابود کند تا بتوانند به راحتی ناکرانگ را فتح نمایند. لاهی که عشق به هودونگ کورش کرده بود، مخفیانه به معبد نگهداری طبل جامیونگ رفت و پس از کشتن محافظان، و یک مبارزه طولانی با خواهرش، جامیونگ، که راهب محافظ طبل بود، توانست جامیونگ را به قتل برساند سپس با شمشیر خود طبل جامیونگ را پاره کرد. در نتیجه قدرت این طبل از بین رفت و ارتش گوگوریو که در مرز منتظر این اتفاق بود با یورش به ناکرانگ، این خطه را به تصرف خود در آورد. لاهی نیز پس از جنگ، توسط سربازان وفادار ناکرانگ کشته شد و عشق او به هودونگ به افسانه تاریخی مبدل شد.(البته شاهزاده هودونگ برای مرگ لاهی بسیار ناراحت شد)

اما

جامیونگ با آن تیغ لاهی نمرد، او بازهم نجات یافت و سرانجام توانست به عشق خود هودونگ برسد، اما این عشق دوری نپایید و کمی بعد هودونگ کشته شد.

منابع تاریخی اظهار می‌کنند که همسر اول امپراطور دائموسین برای شاهزاده هودونگ که پسر همسر دوم پادشاه بود توطئه چید. زمانی که امپراطور دائموسین به هودونگ سوءظن پیدا کرد، شاهزاده هودونگ بدون هیچ علتی خودکشی کرد.!!(مگه میشه! حتما مخفیانه کشتنش!)
شاهزاده جامیونگ نیز برای ملت کره تبدیل به اسطوره ای فراموش نشدنی شد.

 

از روی افسانه جامیونگ، فیلم ها، درام ها، اجراهای باله و موسیقی های بسیاری ساخته می‌شود.

 

سرانجام پیشگویی « بانو سوریانگ»(پیشگوی اعظم گوگوریو) که به یوری فرمانروای وقت گوگوریو گفته بود پسرت موهیول(دائموسین) شوم است و موجب کشته شدن پدر و مادر و برادر و فرزند خود می شود، محقق شد!

پس از مرگ هودونگ و پس از آن مرگ امپراطور دائموسین در سال 44 میلادی، برادر امپراطور دائموسین(فرزند دیگر امپراطور یوری) امپراطور گوگوریو گشت.

امپراطور دائموسین وانگ(هائی موهیول)

 

امپراطور دائموسین وانگ(هائی موهیول) (44-18 م) ؛

با مرگ «امپراطور یوری وانگ»، ولیعهد وی «هائی موهیول» برخلاف میل شورای موسسان امپراطوری بر تخت سلطنت نشست و لقب "دائموسین وانگ" را گرفت. موهیول شاهزاده دوم گوگوریو بود. وقتی او به دنیا آمد، پدرش یوری به تازگی از جنگ با «امپراطوری شین» بازگشته بود. با تولد وی، بانوی اعظم گوگوریو، «سوریانگ» نزد یوری آمده و از او خواست که موهیول را بکشد، او موهیول را فردی شوم دانست که موجب مرگ مادر، پدر، برادر و حتی فرزندش می شود.(عجب پیشگویی!!)

سپس سوریانگ در مقابل چشمان یوری خودکشی کرد، زیرا نتوانست مرگ آن نوزاد را ببیند. یوری از این پیشگویی سوریانگ ناراحت شد، اما بر اساس اعتقاداتش و با پخش شدن این خبر، مجبور شد در یک مراسم تشریفاتی ظاهرا موهیول را بکشد!()

 

 

پس از فریب مردم در مراسم قربانی شدن نوزاد، یوری، موهیول را به پسرش «هیمیانگ» سپرد تا او را از "گانگ نائی" دور کند. هیمیانگ هم ، برادرش را به مقبره  «امپراطور دانگمیونگ» در جولبون برد و او را به راهب معبد سپرد. موهیول تا نوجوانی دیواره های مقبره را نقاشی می کرد.

سرانجام به دنبال وقایعی که در داستان امپراطور یوری آمد، موهیول مدتی به عنوان برده در خدمت «امپراطور تسو» امپراطور "بویو" در آمد. تسو از هویت موهیول خبر نداشت تا اینکه در جریان سفر یوری به بویو، هیمیانگ، برادر موهیول آن را دیده و شناخت و سعی در آزاد کردنش نمود. نهایتا پس از مرگ هیمیانگ، موهیول به عنوان ولیعهد گوگوریو مشخص گشت و پس از مرگ پدرش، یوری، زمام گوگوریو را به دست گرفت و لقب دائموسین وانگ را دریافت کرد.

امپراطور دائموسین حکومت مرکزی را قوی کرد و قلمرو گوگوریو را گسترش داد. او در سال 23 میلادی، به بهانه قتل امپراطور یوری توسط تسو، به بویو لشکرکشی کرد و پس از نبردی سخت با ارتش بویو، آنان را شکست داد و تا پایتخت بویو تعقیبشان کرد و موفق شد در دروازه بویو، سر تسو را از تنش جدا کند، با مرگ تسو، بویو ضمیمه گوگوریو گشت. سپس امپراطور دائموسین، «یانگ پو»، برادر تسو را به عنوان حاکم مستعمره بویو بر آن سرزمین گماشت.

امپراطور دائموسین، در سال 26 میلادی، "گااماگوک" و پس از آن "گوداگوک" را تصرف کرد.

در سال 28 میلادی در مقابل حملات سلسله شین ایستادگی کرد و آنان را از مرزهای گوگوریو عقب نشاند.

امپراطور دائموسین در سال 37 میلادی به دنبال وقایعی که در بخش «شاهزاده جامیونگ» خواهیم گفت، ناکرانگ را فتح نمود.

در خلال 26 سال سلطنت پر حادثه دائموسین، گوگوریو قوی تر شد و زمینه‌ای برای پادشاهان آینده برای گسترش بیشتر قدرت پادشاهی فراهم شد.

فتوحات امپراطور دائموسین حتی از پدربزرگش، امپراطور دانگمیونگ نیز بیشتر بود!

او سرانجام در سال 44 میلادی درگذشت و در "دائیسوچون وون" دفن گردید. پس از او برادرش «هائی سائک جو» که ولایت عهدی را بر عهده داشت به عنوان امپراطور تعیین شد.

----------------------------------------------------------------------------------

 

سلام سلام.به دوستداران تاریخ و فرهنگ کره! چطورید؟
خواستم با افتخار بهتون اعلام کنم که:

" Skorea.ir افتتاح شد! "

اونجا رو خودم درست کردم و هدف از تاسیس اش محیا کردن محیطی خوشگل تر و جامع تر برای شما عزیزان است.

برخی از ویژگی های منحصر به فرد Skorea رو بهتون میگم که بدونید:

• مطالب کامل تر نسبت به این وبلاگ
• ویدیو های مختلف از سریال های تاریخی منتخب کره ای
• بخش گالری عکس از تاریخ کره و سریال هاش
• بخش مربوط به اطلاعیه های سفارت کره جنوبی در تهران
• اطلاع رسانی در مورد مسابقات فرهنگی و علمی سفارت کره در تهران
• و خیلی چیزهای دیگه :)

بذار از همه مهم تر رو اینجا بگم!

طرفداران Kpop و Kdrama کی اینجا داریم؟ معلومه خب، همه! بدوید بیاین Skorea که موسیقی و فیلم وسریال کره ای اونجا داریم :)


تا یادم نرفته بگم که اینستاگرام skorea رو هم دنبال کنید.

instagram.com/skorea.ir