امپراطور تائجو وانگ(گو گونگ)

امپراطور تائجو وانگ(گوگونگ) (146-53 م)؛

قتل امپراطور «موبون وانگ»، باعث شد دربار ولیعهد و فرزند وی «هائی هایک» را به رسمیت نشناسد و مجلس موسسان امپراطوری تصمیم گرفت، عالیجناب «جائی سا» را که مسن ترین وزیر دربار بود بر تخت پرنده سه پا بنشاند.

جائی سا که به علت کهولت سن نمی توانست حکومت را به دست بگیرد، پیشنهاد کرد پسرش «گو گونگ» تحت نیابت امپراطوریس بیوه موبون بر تخت بنشیند تا هم شورشیان راضی شوند و هم رضایت خاندان امپراطور مقتول جلب شود.

سلسله امپراطوری از نسل امپراطور دانگمیونگ(جومونگ)، به نسلی دیگر منتقل شد!

گوگونگ امپراطور هفت ساله " گوگوریو " در سال 53 م با نام «تائجو وانگ» بر تخت نشست. او در سال ابتدایی حکومتش تحت تحریکات امپراطوریس، قبایل پنج گانه "جولبون" را به عنوان ایالات پنج گانه معرفی کرد. هر یک از این ایالات تحت نظر یک فرماندار بود و به صورت مستقل اداره می شد.

امپراطور تائجو در سال 56 م، ایالات شرقی "اوکجه" را تصرف کرد و برای انجام امور حکومتی در مرکز، افرادی را از تمام کشور جذب نمود و برای قدرتمند کردن نظارت خانواده سلطنتی در سرتاسر کشور، شروع به سفر کرد(به سفر، قطر کرد! )

امپراطور تائجو چندبار به نبرد با "امپراطوری هان" پرداخت و راه تجاری بین هان و "لی لانگ" را که از قبایل نوپا بود، بست.

تائجو در سال 55م، دستور داد در مرز "لیودونگ" استحکامات نظامی بسازند. سپس حملاتی مکرر به مرزهای هان انجام داد. ولی با حملات هان، لیودونگ به تصرف هان درآمد.

او در سال 122م، با "متحدین ماهان" و قبیله "یه مائیک" معاهده صلحی امضا کرد و با آنان برای فتح لیودونگ متحد شد. سرانجام بعد از سالها، در سال 146 م در پی حملات قوای متحد گوگوریو-ماهان و یه مائیک، لیودونگ فتح شد.

در همان سال امپراطور تائجو وانگ در سن 119 سالگی پس از 93 سال حکومت از دنیا رفت. تاریخ او را دومین پادشاه پیر می داند

امپراطور موبون وانگ(هائی یو)

امپراطور موبون وانگ(هائی یو) (53–48 م)؛

پس از مرگ امپراطور«مینجانگ»، «هائی یو» برادرزاده و ولیعهد وی حاکم " گوگوریو" شد و به امپراطور «موبون وانگ» ملقب گشت.

هائی یو فرزند « امپراطور دائموسین» بود!

تاریخ او را فردی خود رای و مستبد می داند. او با اقدامات بی پروایانه خود بارها شورش های در میان مردم برانگیخت. موبون در سال 49 م به امپراطوری هان لشکرکشی کرد، اما طولی نکشید که ارتش را بازخواند و با دشمن دیرینه گوگوریو پیمان صلحی امضا کرد. اقدامات نابخردانه موبون وانگ موجب شد تا در سال 53 م یکی از وزیران دربار به نام «دورو» هوادارانی را جمع کرده و او را از تخت به زیر بکشاند. در پی این کودتا موبون کشته شد و در منطقه ای به نام "موبون وون" دفن گشت.

امپراطور مینجانگ وانگ(هائی سائک جو)

امپراطور مینجانگ وانگ(هائی سائک جو) (48-44 م)؛

ولیعهد «امپراطور دائموسین»، شاهزاده «هودونگ»، پیش از پدرش کشته شد. دائموسین هم پسر کوچکش «هائی یو» را به عنوان ولیعهد معرفی نمود. هنگام مرگ دائموسین، هائی یو بسیار جوان بود و به همین دلیل حکومت به عمویش، عالیجناب «هائی سائک جو» رسید. سائک جو در سال 44 م با نام امپراطور «مینجانگ وانگ» بر تخت نشست. گرچه دوران فرمانروایی مینجانگ طولانی نبود، اما او توانست از نبرد های نظامی اجتناب کند و آرامش را در بیشتر امپراطوری حفظ کند.

از دوران حکومت او با چند حادثه ناگوار طبیعی یاد شده است.

در دومین سال حکومت مینجانگ، سیلی در استان های شرقی رخ داد که موجب شد تا تعدادی از مردم خانه های خود را از دست بدهند و دچار قحطی شوند. با دیدن این وضعیت، مینجانگ دستور داد تا انبار های غذا را باز کنند و مواد غذاییرا به طور مساوی در میان مردم پخش کنند.

مینجانگ در سال 48 م پس از پایان یافتن قحطی برای مدتی از سیاست کناره گرفت. او در غرب " گوگوریو" غاری سنگی ساخت که پس از شکار در جنگل های انبوه در آن استراحت می کرد. مینجانگ در همان سال از دنیا رفت و در همان غار سنگیش دفن شد. آن غار نیز به "مینجانگ وون" معروف گشت.