امپراطور چادائه وانگ(گوسوسونگ) (165-146 م)؛
بنابر روایات کتاب "سامگوک ساگی"، مرگ «تائجو وانگ»، حکومت را به برادر کوچکتر وی «گو سوسونگ» سپرد. بعضی منابع می گویند تائجو در سال 146 م از سلطنت کناره گیری کرد و سوسونگ را به جای خود بر تخت نشاند. به هر حال گوسوسونگ در سال 146م با نام سلطنتی «چادائه وانگ» بر تخت نشست.
او نیز همانند موبون فردی دمدمی مزاج بود و فقط در جهت منافع خویش کار می کرد. دو تن از وزرای دربار به نام های «یوبو» و «گوبوک جانگ»، همواره از به قدرت رسیدن چادائه می هراسیدند و پس از امپراطور شدن وی نیز قصر را ترک کردند.
چادائه در سال 149 م در پی یک شورش که توسط برادرانش چیده شده بود، دوتن از برادرانش را اعدام کرد و یکی از برادرانش را به خودکشی محکوم کرد. جوان ترین برادرش «گو باکجو» را نیز مدام آزار و اذیت می نمود. در دوران حکومت چادائه چند بلای طبیعی بر "گوگوریو" نازل شد.
امپراطور چادائه وانگ سرانجام در سال 165 م طی یک کودتا که توسط وزیر دربار «میونگ نیم داپ بو» شکل گرفت، کشته شد.
)